In januari liep ik nog een halve marathon maar in februari zei mijn lichaam, in dit geval mijn voet, ho stop niet verder. En ja hoor een goeie blessure aan mijn voet. Later bleek dat ik een fasciitis plantaris had. De pees onder mijn voet was ontstoken en dat kwam doordat ik het hab overbelast.
Zes jaar geleden heb ik het ook gehad, toen was ik aan het trainen voor de marathon en bij 23 km was het raak. Het kostte mij 3 maanden om te herstellen. Herstellen was NIET hardlopen. Dus ook nu zag ik de bui al hangen.
Natuurlijk ben ik gelijk naar mijn fysio gegaan. Super goeie vent die mij in beginsel goed heeft geholpen. Hij maakte eerst een echo om goed te kunnen inschatten wat voor behandeling ik moest krijgen. Omdat er toch weinig tot geen vocht zichtbaar was op de echo heeft hij mij goed gemasseerd en dry needling toegepast.
Dry needling is echt waanzinnig. Het voelt in eerste instantie wat vreemd. Als de naald erin gaat voel je een klein prikje en daarna voel je af en toe een pijnscheutje omdat het een spiertje of zenuw raakt. Maar omdat het van korte duur is, doet het niet echt pijn. Nee, pijn kan je het niet noemen. Ik kreeg het dus in mijn voet en in mijn kuit. Na de behandeling was ik de uren daarna wel wat stijf en kon ik nog moeilijker lopen. Maar de dagen erna waren geweldig! De pijn was weg … helaas maar voor even. Hoe dat kan weten we niet maar mijn klachten bleven.
Ik heb met deze blessure enorm veel rust moeten houden. Toch heb ik af en toe gewandeld en tjee wat deed dat een pijn. Elke afwikkeling deed me pijn. Dat is de klacht bij deze blessure.
Wat doe je als je niet kan hardlopen maar wel in conditie wilt blijven?
Ik ben veel in de sportschool te vinden geweest. Ik heb in eerste instantie veel op de crosstrainer gestaan. Maar omdat ik ook een operatie aan mijn hand kreeg in die periode, kon ik dat op een gegeven moment niet meer doen omdat je je handen hierbij nodig hebt. Toen ben ik gaan fietsen. En mensen die mij kennen weten dat wanneer ik een sport beoefen ik niet sloom op die fiets zat. Zweten dat ik deed! Heerlijk. Dit hield mijn conditie iets in stand.
Nu na 3 maanden en 3 fysio’s (van hetzelfde bedrijf) verder heb ik vandaag weer kunnen hardlopen!!! 🙂
Ik besloot vanochtend om het te gaan proberen nadat ik 1,5 week geen pijn meer voelde. Met een glimlach heb ik mij aangekleed en ben ik gaan hardlopen op een heel rustig tempo. Ik kon mijn glimlach niet van mijn gezicht krijgen. Ik was zo onwijs blij! Ik merkte zelfs dat ik af en toe hardop iets zei in de trend van “ yes” !
Maar oh jeh wat was ik bang om weer te gaan lopen. Een gevoel van onzekerheid. Een gevoel alsof je elke stap probeert te analyseren. Of ik wel goed afzet en neerkom. Of ik iets voel wat niet goed is of dat het er bij hoort omdat ik weer begin met hardlopen. Natuurlijk niet goed om zo te lopen maar goh, dit gevoel ken je misschien zelf ook wel. Ik weet wel dat dit gevoel langzaam slijt maar de angst zit er gewoon in. Zo lang niet mogen lopen en nu weer die heerlijke hardloopschoenen aan is vreemd.
Ik heb weer veel geleerd deze 3 maanden van blessure. Ik heb er veel voor moeten doen en laten om weer te kunnen hardlopen, zoals:
- 3 maanden niet hardlopen
- 3 maanden op platte schoenen lopen
- 3 maanden andere sporten (cardio) moeten doen om fit te blijven
- 3 maanden jaloers kijken naar andere hardloopmoeders
En toch ben ik blij dat ik dit allemaal heb gedaan zodat ik dit blog vandaag kan schrijven.
Misschien wel een van mijn mooiste momenten van vanochtend tijdens mijn eerste loopje was dat ik een andere, hoogstwaarschijnlijk ook een Hardloopmoeder, tegemoet kwam lopen en dat wij elkaar gedag zeiden. 🙂 … zo gemist!